Οι σαΐτες ήταν το υποκατάστατο του χαρταετού. Επειδή το φτιάξιμό τους ήταν απλό και τα υλικά που απαιτούσαν ήταν προσιτά, οι πιτσιρικάδες του χωριού κατασκεύαζαν σαΐτες και τις αμολούσαν αντί για χαρταετούς. Τα υλικά που χρειαζόταν ήταν ένα φύλλο χαρτί τετραδίου και μια κουβαρίστρα κλωστή. Κατά προτίμηση, για να έχει μεγαλύτερο μέγεθος, βγάζαμε ένα διπλό φύλλο από τη μέση του τετραδίου. Το χαρτί τετραγωνίζονταν και το υπόλοιπο κομμάτι χωρίς να αποκοπεί κοβότανε λεπτή λουρίδα για ουρά. Διπλώναμε στη διαγώνιο και ξαναδιπλώναμε τις δυο γωνίες. Τις τρυπούσαμε και περνάγαμε την κλωστή. Κάναμε τα ζύγια με προσοχή για να ισορροπεί και να μην κάνει τούμπες. Τα ζύγια ήταν σωστά όταν στο τέντωμά τους συναντιόταν ακριβώς στη μύτη της σαΐτας. Προσθέταμε και όση ουρά ακόμη χρειαζόταν και η σαΐτα ήταν έτοιμη να πετάξει.

Οι πιο δημοφιλείς τοποθεσίες για πέταγμα αετού ή σαΐτας ήταν «στση Μπούμπλαινας τ’ αλώνι», στα «Δίρραχα» και στο «Καμίνι». Τις σαΐτες όμως τις αμολούσαμε και στα δώματα, μες στο χωριό. Συνήθως η σαΐτα ήταν μιας χρήσης, καθώς το χαρτί που φτιαχνότανε ήτανε λεπτό και σκιζότανε εύκολα.